Θυμάμαι ήμουν μικρούλα, όταν ο μπαμπάς μου που μου έλειπε πολύ γιατί ήταν εργασιομανής και δε είχα την χαρά να απολαύσω την πατρική στοργή όσο θα ήθελα αλλά τουλάχιστον δεν μου έλειπε τίποτα γιατί φρόντιζε πάντα για την οικογενειακή θαλπωρή,
ουφ μεγάλη η παρένθεση αλλά και απαραίτητη, γύρισε από την δουλειά γεμάτος απρόσμενη χαρά και αφού με πήρε αγκαλιά, μου χαμογέλασε τόσο όσο χρειάστηκε για να διακρίνω κάθε ικμάδα του γερασμένου απτή δουλειά προσώπου του να μου λέει: -Αυτήν την Κυριακή δε θα δουλέψω επειδή θα σε πάω στο ζωολογικό κήπο. Ακόμα θυμάμαι εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα, με την φαντασία μου έπλαθα πως θα ήταν ο χώρος εκεί, οι σκιές, τα ξωτικά, οι φανταστικοί μου φίλοι συμμετείχαν στον αέναο χορό που είχα στήσει επάνω στο κρεβάτι μου, θα πήγαινα να δω τις αγαπημένες μου φάλαινες, που μου έλεγε για αυτά κάθε βράδυ η μαμά πριν κοιμηθώ, μου τα ψέλλιζε στο αυτί και λίγο πριν νανουριστώ ίσα που ερχόταν ένα και μου έκανε κολπάκια για να αποκοιμηθώ.
Οπέρ και εγένετο!! Η μεγάλη μου επιθυμία πραγματοποιήθηκε και για αυτό ευχαριστώ τον Μπαμπά μου!!
Αυτή η παιδική μου ανάμνηση μου ήρθε αναπάντεχα στο μυαλό όταν πρωτοφόρεσα στον Τζώρτζη το αγαπημένο μας κορμάκι, τα φαλαινάκια, το σύμπαν συνωμοτούσε μέσα από ένα απλό ρουχαλάκι να έρθουν πολύ κοντά τρείς ολάκερες γενιές, λες και τα ξωτικά που χόρευαν εκείνο το βράδυ μαζί μου έβαλαν τα μαγικά τους φτερά για να δω στο κορμάκι του παιδιού μου τους γονείς μου που με γαλούχησαν σωστά κι έχω γίνει σήμερα Μαμά.
Είμαι σίγουρη πως ένα από τα φαλαινάκια που βλέπετε και βλέπω είναι εκείνο που μου έκανε τότε, ούσα και εγώ μικρούλα να αποκοιμιέμαι τα βράδια δίπλα στην μαμά μου.
Για να είμαστε σε επαφή, μη ξεχάσετε να κάνετε Like τη σελίδα του Jorjetaime στο Facebook και να μας ακολουθήσετε στο Instagram.
Love This? Share it
